Risalah Al-Misbah Al-Munir Fi Ma'rifatillah Al-Qadir Halaman 32:3

edit / Risalah Al-Misbah Al-Munir Fi Ma'rifatillah Al-Qadir

Risalah Al-Misbah Al-Munir Fi Ma'rifatillah Al-Qadir Halaman 32:3

Wajib pada syarak atas tiap-tiap mukallaf mengetahui serta mengaku di dalam hatinya akan tentu sungguh ada Allah Ta'ala.

Berikut ialah pecahan ayat tersebut kepada lima bahagian dengan penjelasan satu perenggan bagi setiap pecahan:

1. “Wajib pada syarak”

Frasa ini bermaksud perkara tersebut merupakan kewajipan yang telah ditetapkan oleh syariat Islam, bukan sekadar pilihan atau sunat. Dalam ilmu tauhid, apa yang “wajib” bukan hanya digalakkan tetapi berdosa besar jika diabaikan. Syarak merujuk kepada hukum-hakam yang datang daripada al-Qur’an, al-Sunnah, ijma‘ dan qiyas yang sahih. Oleh itu, tuntutan untuk mengenal Allah bukan semata-mata ajaran adat atau budaya, tetapi adalah kewajipan agama yang mendasar dan pasti.

2. “atas tiap-tiap mukallaf”

“Mukallaf” ialah orang yang telah cukup syarat dikenakan hukum syarak, iaitu berakal dan telah baligh. Sesiapa yang mencapai tahap ini bertanggungjawab terhadap segala perintah dan larangan Allah. Orang yang belum baligh atau tidak berakal, seperti kanak-kanak kecil dan orang gila, tidak termasuk dalam taklifan ini. Ini menunjukkan keadilan Allah: hanya mereka yang mampu memahami dan membuat pilihan moral diwajibkan memikul tanggungjawab mengenal-Nya.

3. “mengetahui”

Kewajipan ini bukan sekadar percaya secara buta, tetapi mencapai pengetahuan yang meyakinkan bahawa Allah benar-benar ada. Mengetahui di sini melibatkan dalil ‘aqli (akal) dan naqli (wahyu). Dalam ilmu kalam, mengenal Allah melalui bukti kewujudan alam, kesempurnaan ciptaan, dan wahyu yang diturunkan adalah asas untuk memantapkan keyakinan. Tanpa pengetahuan, keimanan mudah goyah.

4. “serta mengaku di dalam hatinya”

Selain pengetahuan rasional, seseorang mesti mengaku dengan sepenuh hati, bukan sekadar pada lisan atau fikiran. Pengakuan batin ini melibatkan tasdiq (pembenaran) yang mendalam, iaitu menerima kebenaran kewujudan Allah tanpa keraguan. Dalam tauhid, iman bukan hanya fakta yang dihafal, tetapi kesedaran dalaman yang mengikat hati dengan keyakinan yang teguh.

5. “akan tentu sungguh ada Allah Ta'ala”

Bahagian ini menegaskan kepastian dan keteguhan—bukan sangkaan atau keraguan—bahawa Allah benar-benar wujud dan Maha Tinggi. Frasa “tentu sungguh” menolak sebarang kemungkinan keraguan atau agnostisisme. Menyedari kewujudan-Nya membawa kepada ketaatan, ibadah, dan pengakuan bahawa segala sesuatu di alam ini bergantung kepada-Nya. Inilah asas tauhid: keyakinan mutlak kepada Allah sebagai Pencipta dan Pemelihara sekalian alam.