Risalah Al-Misbah Al-Munir Fi Ma'rifatillah Al-Qadir Halaman 34:10

edit / Risalah Al-Misbah Al-Munir Fi Ma'rifatillah Al-Qadir

Risalah Al-Misbah Al-Munir Fi Ma'rifatillah Al-Qadir Halaman 34:10

Yakni, yang ada sebelum daripada makhluk ini ada, Tuhan tetap telah ada. Maka sedia itulah dikatakan sifat qidam yang lawan bagi baru yang tentu tidak sekali-kali bagi Allah Ta'ala. Dan pengakuan di dalam hati dengan tentu sungguh Tuhan sedia itulah dinamakan dia wajib pada akal dan pengakuan di dalam hati dengan tentu tidak baru itulah dinamakan dia mustahil pada akal.

1. Yakni, yang ada sebelum daripada makhluk ini ada.

Menegaskan bahawa Allah Ta‘ala wujud lebih dahulu daripada segala makhluk. Pernyataan ini menekankan keazalian-Nya, bahawa wujud-Nya tidak bergantung pada makhluk, masa, atau sebab apa pun. Allah adalah Zat yang sedia ada sebelum langit, bumi, dan semua ciptaan yang muncul kemudian. “Sebelum daripada makhluk ini” menunjukkan bahawa kewujudan-Nya mendahului segala yang baharu dan fana, menegaskan bahawa Dia tidak tercipta dan tidak muncul selepas ketiadaan. Hanya Allah-lah Yang Awal dan Qadim, wujud-Nya mutlak, kekal, dan mustahil tiada, tanpa permulaan atau perubahan.

2. Tuhan tetap telah ada. 

Menegaskan bahawa Allah Ta‘ala wujud secara azali dan kekal, sebelum segala makhluk dan ciptaan lain. Pernyataan ini menolak sebarang kemungkinan bahawa Dia boleh bermula atau muncul selepas ketiadaan, kerana sifat-Nya adalah Qadim dan sedia ada sejak azali. “Tetap” menunjukkan keteguhan dan kepastian wujud-Nya yang tidak berubah, tidak bergantung kepada sesuatu pun, dan mustahil tiada. Keyakinan ini meneguhkan iman, kerana Allah-lah Zat yang kekal, abadi, dan mutlak wujud-Nya. Segala ciptaan dan makhluk hanyalah bersifat baharu dan bergantung sepenuhnya kepada-Nya untuk wujud dan terus wujud.

3. Maka sedia itulah dikatakan sifat qidam.

Menegaskan bahawa Allah Ta‘ala wujud sejak azali, kekal dan tidak bermula. Pernyataan ini khusus menekankan bahawa wujud-Nya tidak bergantung kepada masa, sebab, atau makhluk lain, sebaliknya Dia sedia ada secara mutlak dan tetap. “Sedia” menunjukkan keazalian-Nya, bahawa Dia sudah ada sebelum segala ciptaan muncul, dan mustahil tiada pada suatu ketika. Dengan memahami sifat Qidam, hati mukmin mengakui bahawa Allah adalah Zat yang kekal, awal, dan tetap wujud-Nya tanpa permulaan, menegaskan perbezaan antara Pencipta yang Qadim dan makhluk yang baharu adanya, yang semuanya bergantung sepenuhnya kepada-Nya.

4. yang lawan bagi baru.

Merujuk kepada sifat Qidam Allah Ta‘ala sebagai bertentangan dengan sifat “baharu” yang dimiliki oleh makhluk. Makhluk muncul setelah tiada, wujudnya bermula pada suatu masa tertentu dan bergantung kepada sebab atau pencipta, sementara Allah Qadim sedia ada sejak azali tanpa permulaan. “Lawan bagi baru” menegaskan bahawa Allah tidak termasuk dalam kategori sesuatu yang bermula atau tercipta; Dia kekal, abadi, dan wujud-Nya mutlak. Dengan memahami konsep ini, hati mukmin meneguhkan keyakinan bahawa Allah adalah Zat yang kekal dan awal, berbeza sepenuhnya dengan makhluk yang baharu adanya, bergantung sepenuhnya kepada-Nya untuk wujud.

5. yang tentu tidak sekali-kali bagi Allah Ta'ala. 

Menegaskan bahawa sifat baru, permulaan, atau baharu adanya tidak pernah dan mustahil berlaku bagi Allah. Allah Ta‘ala tidak wujud kerana sebab, tidak bermula, dan tidak tercipta; kewujudan-Nya adalah mutlak, kekal, dan azali. “Tentu tidak sekali-kali” menunjukkan kepastian mutlak bahawa Dia tidak termasuk dalam kategori makhluk yang baharu adanya atau yang wujud setelah tiada. Pernyataan ini meneguhkan aqidah bahawa Allah bersifat Qadim, sedia ada sejak azali tanpa permulaan, dan tidak terganggu atau berubah oleh waktu atau keadaan. Segala ciptaan adalah baharu dan bergantung sepenuhnya kepada-Nya, sementara Allah tetap mutlak wujud.

6. Dan pengakuan di dalam hati dengan tentu sungguh Tuhan sedia itulah dinamakan dia wajib pada akal.

Menegaskan bahawa setiap mukallaf wajib meyakini dengan kepastian dalam hati bahawa Allah Ta‘ala wujud secara azali dan sedia ada sebelum segala makhluk. Pengakuan ini bukan sekadar pengetahuan akal secara dangkal, tetapi keyakinan yang mantap, tidak tergoyahkan, dan diterima sepenuhnya oleh hati. Inilah yang disebut wajib pada akal, kerana akal tidak dapat menerima sebarang kemungkinan bahawa Allah itu bermula atau tiada. Dengan pengakuan pasti ini, mukmin menempatkan Allah sebagai Zat yang kekal, mutlak wujud-Nya, dan asas bagi segala kewujudan serta keyakinan rohani.

7. dan pengakuan di dalam hati dengan tentu tidak baru itulah dinamakan dia mustahil pada akal.

Menegaskan bahawa setiap mukmin wajib yakin dalam hati bahawa Allah Ta‘ala tidak wujud secara baharu, tidak bermula, dan mustahil muncul selepas ketiadaan. Keyakinan ini disebut mustahil pada akal kerana akal yang waras menolak sebarang kemungkinan bahawa Zat yang azali, kekal, dan sedia ada sejak azali boleh menjadi baru atau bergantung kepada sesuatu. Pengakuan hati ini meneguhkan aqidah, kerana wujud Allah adalah mutlak dan abadi, sementara sifat baharu adalah khusus bagi makhluk. Dengan demikian, mustahil bagi akal menerima bahawa Allah boleh berubah atau bermula.